ဒီ ဟာသေလးကို တင္ဖို႔ရည္ရြယ္ထားတာ ၾကာျပီ။ ဟိုတေလာက ေရးျပီး သိမ္းလိုက္တာ။ ျပန္ဖြင့္ေတာ့ ေလးေဒါင့္ေတြခ်ည္းေပၚလာတယ္။ သိမ္းတာ မွားသြားလို႔။ ခုေတာ့ ျပန္ရိုက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရးခ်င္တာက ဟာသ ပံုျပင္ေလးပါ။ ငယ္ငယ္က ၾကားခဲ့ဘူးတာေလး။ သူမ်ားေျပာျပတာ ျပန္ေျပာျပရမွာဆိုေတာ့ ရယ္ရမယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။ မရယ္ရလဲ ျပံဳးေတာ့ျပံဳးလိုက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္၊ သံုးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္၊ အိမ္က ရွင္ျပဳေပးျပီး ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို လိုက္ေနရတဲ႔ အခ်ိ္န္ကၾကားခဲ့ဘူးတာ။ တစ္ခါမွ အိမ္နဲ႔ခြဲဘူးတာ မဟုတ္ေတာ့ ေရာက္စက မေပ်ာ္ပါဘူး။ ညဆိုလဲ ဆာလိုက္တာမေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကိုရင္ၾကီးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေအာင္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီး မသိေအာင္ ငွက္ေပ်ာသီးတို႔၊ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္တို႔ ယူေကြ်းၾကတယ္။
ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းနားမွာ ပံုေျပာေကာင္းတဲ့ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္။ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။ ခုေျပာမဲ့ ပံုျပင္က သူေျပာျပတာ။ ကိုရင္ေတြကို ေျပာျပတာ ဆိုေတာ့ ကုိရင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပံုျပင္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒိ အခ်ိန္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ ရယ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုဗ်။
တစ္ခါက ရြာၾကီးတစ္ရြာမွာ အလြန္အစသန္တဲ့ ကိုထူးဆိုတာရွိတယ္။ ကိုထူးက လူပ်ိဳၾကီး တစ္ကိုတည္းသမားပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုထူး ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ ကိုရင္၀တ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒိေတာ့ လူပ်ိဳၾကီးကိုထူး ကေန ကိုရင္ၾကီးကိုထူး ျဖစ္သြားတာေပါ့။ လူပ်ိဳၾကီးကေန ကိုရင္ၾကီးျဖစ္ေပမယ့္လို႔ ဆြမ္းကေတာ့ ကိုယ့္ဟာကို ခံစားရတာပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ကိုရင္ၾကီးတစ္ခုၾကံတယ္။ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရမယ့္ အလုပ္ပါ။ ပိပိရိရိ ရွိရမယ္။ မဟုတ္ရင္ သူၾကီးထိပ္တံုးစာမိမယ္။
အၾကံကေတာ့ ရြာထဲက ဆြမ္းခံ လွည့္ေနက်အိမ္က အပ်ိဳၾကီး မတုတ္နဲ႔ဆိုင္တယ္။ မတုတ္ဆိုတာလဲ အပ်ိဳၾကီးတစ္ကိုတည္းပဲ။ ကိုရင္ၾကီးလဲ သူအၾကံကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေစာေစာဆြမ္းခံထြက္တယ္။ အပ်ိဳၾကီးအိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းရပ္တယ္။ သပိတ္ေလးပိုက္ျပီးေတာ့ေပါ့။ (ပံုေျပာေနရင္းနဲ႔ ဦးေလးၾကီးက ေမးတယ္ဗ်။ ကိုရင္တို႔ဆြမ္းခံရင္ သပိတ္ကို ဘယ္လိုကိုင္သလဲတဲ့။ အမွန္ကေတာ့ ကိုရင္ေတြသိျပီး သားပါ။ သပိတ္ကို လက္တစ္ဖက္က မထားျပီး က်န္လက္တစ္ဖက္နဲ႔ အဖံုးကို ဖြင့္ေပးရတာ။ သူကလဲ အေၾကာင္းရွိလို႔ေမးတာပါ။) အပ်ိဳၾကီးလဲ ဆြမ္းလာေလာင္းပါတယ္။ ထူးဆန္းတာက အရမ္းေစာေနေသးတာပဲ။ အျခားအိမ္နီးခ်င္းေတြေတာင္ အဆင္သင့္ မျဖစ္ၾကေသးဘူး။ အပ်ိဳၾကီးသာ တစ္ကိုယ္တည္း ၀ီရိယေကာင္းလို႔။ ဒါကို ကိုရင္ၾကီးသိလုိ႔ ေစာေစာလာတာ။ အဲမွာ အပ်ိဳၾကီး ဆြမ္းေလာင္းေနရင္းနဲ႔ ကိုရင္ၾကီးတစ္ခု လုပ္လိုက္တယ္ေလ။ အဲဒါကေတာ့ သပိတ္ၾကီးပိုက္ျပီး လွမ္းနမ္းလိုက္တာပဲဗ်ိဳ႔။ လူပ်ိဳၾကီးမ်ား မလြယ္ဘူးေနာ္။ J အပ်ိဳၾကီးလဲ လန္႔သြားတာေပါ့။ ကိုရင္ျဖစ္ေနေတာ့လဲ ရန္ေတြ႔ဖို႔က အခက္။ ဘာမွေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ကိုရင္ၾကီးကိုထူးကေတာ့ အျခားအိမ္ေတြေတာင္ ဆြမ္းမခံေတာ့ ေက်ာင္းကို တစ္ခါတည္းျပန္တယ္။ ဆြမ္းလည္းမစားဘူး။ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ သူၾကီးကိုလည္းတိုင္မွာ ေၾကာက္ရတယ္။
အပ်ိဳၾကီးလည္း ဘယ္ေနမလဲ သူၾကီးကို သြားတိုင္တာေပါ့။ ေနာက္ေန႔လည္းက်ေရာ သူၾကီးဆီက ေခၚစာ ေရာက္လာတယ္။ ကိုရင္ၾကီး သိလိုက္ျပီး။ ဒါ အပ်ိဳၾကီးကိစၥပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ငါေတာ့ ထိပ္တံုးစာ မိျပီ ဆိုျပီး ေက်ာင္းခန္းထဲက မထြက္ပဲ အၾကံထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ဟိုစာအုပ္ေကာက္ဖတ္ ဒီစာအုပ္ေကာက္လွန္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရ ေဆးက်မ္းေတြ ေကာက္ဖတ္ေနေတာ့တယ္။ အဲမွာ ထိပ္ကပ္နာဆိုတာ သြားေတြ႔တယ္။ ထိပ္ကပ္နာ သေဘာကား ႏွာရည္ယို၊ ႏွာေခါင္း တရႈံ႔ရႈံ႔ ျဖစ္၏ လို႔ ေဆးက်မ္းကဆိုတယ္။
ေနာက္ေန႔လဲက်ေရာ ကိုရင္ၾကီးလည္း သူၾကီးအိမ္ကို သြားတယ္။ ဒါေပမယ္ ရိုးရိုးပံုမွန္သြားတာ မဟုတ္ဘူး။ ထိပ္ကပ္နာေရာဂါသည္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သြားတာ။ စကားတစ္လံုးမေျပာခင္ ႏွာေခါင္း ႏွစ္ခါေလာက္ ရႈံ႔တယ္။ တရွဴးရွဴး တရႊတ္ရႊတ္နဲ႔ေပါ့။ ရႊတ္…ဒကာၾကီး…ရႊတ္…ေနေကာင္းလား…ရႊတ္..။ အဲလို သဏၭာန္လုပ္ သရုပ္တူေအာင္ သူၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ ႏွာေခါင္း တရႈံ႔ရႈံ႔ျဖစ္ေနတဲ႔ ကိုရင္ၾကီးကို ၾကည့္ျပီး သူၾကီးလည္း မ်က္စိလည္သြားတယ္။ အတို္င္ခံရတဲ့ ကိုရင္ၾကီးက ေရာဂါသည္ျဖစ္ေနပါလားေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အပ်ိဳၾကီးကလည္း တိုင္ထားတာဆိုေတာ့ ေမးေတာ့ေမး ရမွာပါပဲဆိုျပီး အမႈကိုစပါတယ္။ အပ်ိဳၾကီးကို စေမးတယ္။ အပ်ိဳၾကီးလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုန္စင္ ေျပာျပရတာေပါ့ေလ။ ျပီးေတာ့ ကိုရင္ၾကီးကိုေမးတယ္။ ကိုရင္ၾကီးကလည္း ဘယ္၀န္ခံမလဲ။ ျငင္းပါတယ္။ ျငင္းတာမွ ႏွာေခါင္းတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ကို ျငင္းတာ။ ဒီအမႈမွာ ကိုရင္ၾကီး ႏိုင္ပါတယ္။ ကိုရင္ကလည္းျဖစ္၊ ေရာဂါကလည္းရွိေန၊ အေၾကာင္းျပတာကလဲ ၾကည့္ပါဦး။ အပ်ိဳၾကီးကို သူမနမ္းရပါ။ တုိက္ဆိုင္မႈသာ ျဖစ္ပါသည္တဲ႔။ ကိုရင္ၾကီးက ႏွာေခါင္း အရႈံ႔၊ ဒကာမၾကီးက ဆြမ္းေလာင္းတာနဲ႔ ၾကံဳသြားတာပါ ဆိုပဲ။ အမႈက ဒီတင္ မျပီးပါ။ ကိုရင္ၾကီးႏုိင္ပါသည္။ ေနာက္သူၾကီးကို ျပန္ေတာင္းဆိုပါသည္။ အပ်ိဳၾကီး ဒကာမကို ျပန္ျပီးတရားစြဲလို၏။ ဘာမႈလဲ ဆိုေတာ့ အသေရဖ်က္မႈတဲ့။ သူၾကီးလည္းစဥ္းစားသြား၏။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။ ဒီအမႈက ေသးေသးမဟုတ္။ ကိုရင္ဆိုေတာ့ ပိုဆိုးေန၏။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ကိုလည္းေၾကာက္ရေသး၏။ သူ႔တပည့္ကို အသေရဖ်က္တာ သိသြားရင္ မလြယ္။
ဒါနဲ႔ ကိုရင္ၾကီးအားေက်နပ္ေစရန္ အပ်ိဳၾကီးအား ေတာင္းပန္ခိုင္း၏။ ကိုရင္ၾကီးကမေက်နပ္။ သကၤန္းတစ္စံု ႏွင့္ ေငြ ၅၀ ေပးမွ ေက်နပ္ေလ၏။ ဒါနဲ႔ အပ်ိဳၾကီးကား ေနာက္ဆံုးလက္နက္သာ သံုးႏုိင္ရွာ၏။ ႏွာေခါင္းေလး တရႈံ႔ရႈံ႔၊ မ်က္ရည္ေလး တစမ္းစမ္း ႏွင့္ ငိုေလ၏။ ကိုရင္ၾကီးကား သူၾကီးအိမ္က အထြက္ အပ်ိဳၾကီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေတြ႔ေတာ့ ေရာဂါထေလ၏။ ရႊတ္…ေငြ ၅၀ လည္းရ၊ ရႊတ္… သကၤန္းတစ္စံု လည္းရ၊ ရႊတ္…နမ္းလည္းနမ္းရ။ အပ်ိဳၾကီးက ငို၍ ရႊတ္…ကိုရင္ၾကီး ရႊတ္…တပည့္ေတာ္မ ရႊတ္… ထပ္တုိင္လိုက္မွာေနာ္ ဟု ေျပာေတာ့၊ ကိုရင္ၾကီးက ရႊတ္…ထပ္တုိင္ေတာ့ ရႊတ္…ထပ္ရတာေပါ့ ဟု ျပန္ေျပာလုိက္ေလ၏။ (ကိုအေတြးကမၻာ... ခင္ဗ်ားကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္...ဟဲဟဲ... ) :)
